ส่วนที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์ร่วมสมัยที่น่าเศร้าของประเทศที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นรัฐเอกราชที่เก่าแก่ที่สุดของแอฟริกา ไลบีเรียล้มเหลวในการพิสูจน์ว่าคู่ควรกับรางวัลพิเศษดังกล่าวเพียงใด ในปี พ.ศ. 2548 เปลือกของประเทศที่เสียหายและเสียโฉมหลังสงครามได้เริ่มฟื้นตัวแต่ยังไม่ทันที่พลเมืองจะประสบกับความอัปยศอดสูและความทุกข์ทรมานที่เลวร้ายยิ่งกว่าในฐานะผู้พลัดถิ่น ผู้ขอลี้ภัย และ/หรือผู้ลี้ภัย ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วเป็นพลเมืองอัตราที่สามของประเทศอื่น ๆ ส่งผลให้สมองไหลในสัดส่วนที่ไม่เคยมีมาก่อน ความสามารถของมนุษย์และสถาบันลดลงอย่างรวดเร็ว
หลังจาก 12 ปี
ของการปกครองในระบอบประชาธิปไตยและความสงบสุขอย่างต่อเนื่อง ประเทศพร้อมที่จะทดสอบว่าธรรมชาติที่เปราะบางของตนจะแข็งแกร่งขึ้นอีกหรือไม่ หรือระบอบประชาธิปไตยที่ยังเยาว์วัยของมันจะถูกกำมือโดยการปกครองที่ผิดพลาดและการตัดสินใจทางการเมืองที่ย่ำแย่ที่มีต่อประเทศชาติ
ปัจจุบัน ชาวไลบีเรียหนุ่มสาวจำนวนมากแสดงผลสืบเนื่องจากความขัดแย้งที่รุนแรง นับไม่ถ้วนที่ไม่รู้หนังสือตามหน้าที่แสร้งทำเป็นว่าได้รับการศึกษา ผู้สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายมักจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้
ในที่ทำงาน ผู้สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยบางคนและผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทจากสถาบันในไลบีเรียไม่สามารถเขียนประโยคที่เหมาะสมได้หากไม่มีข้อผิดพลาดทางแนวคิด ไวยากรณ์ และการสะกดคำมากมาย ความไร้ความสามารถซ้ำแล้วซ้ำอีกและจรรยาบรรณในการทำงานที่ไม่ดีลดลงในหลากหลายอาชีพทุกวัน
ในทางการเมือง การธนาคาร การบังคับใช้กฎหมาย และแม้แต่ภาครัฐ ปัญหาด้านประสิทธิภาพที่แย่กว่าเหล่านี้มักจะเกิดขึ้นอีก ความลึกของวิกฤตขีดความสามารถของประเทศนั้นไม่สามารถพูดเกินจริงได้ ทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแลคือผลกระทบทางจิตสังคมของความขัดแย้งในความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล นอกจากนี้ การฟื้นตัวของโครงสร้างพื้นฐานยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่ระมัดระวัง
โรงเรียน โรงพยาบาล
คลินิก ถนน สะพาน และสิ่งส่วนใหญ่ที่เป็นโครงสร้างของสังคมยังคงเป็นพื้นฐาน กฎหมายและความสงบเรียบร้อยยังคงเป็นพื้นฐาน ผู้กระทำความผิดบางคนยังคงถูกหลอกว่าสามารถเอาชนะระบบได้ แม้ว่าพวกเขาจะก่ออาชญากรรมร้ายแรงที่สุดต่อรัฐและประชาชนก็ตาม
การละเมิดที่ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ดำรงตำแหน่งรับผิดชอบก่อขึ้นทุกวันต่อผู้อื่นที่มีรูปร่างและสถานะที่ต่ำกว่าบางครั้งก็อธิบายไม่ได้หรือเกินคำบรรยายถึงเวลาที่จะต้องพิจารณาอย่างถี่ถ้วนว่าเราเป็นใครในฐานะประชาชน เราอยากให้ประเทศไปทางไหน? เราใกล้จะทำลายตัวเอง แสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่?
ความเจ็บปวดที่บอกเล่าไม่ได้ที่ชาวไลบีเรียจำนวนมากต้องทนหรือกำลังประสบอยู่แสดงให้เห็นว่าเราเป็นสังคมที่ได้รับบาดเจ็บและโกรธเคืองอย่างโหดร้าย บาดแผลเหล่านี้ส่วนใหญ่เกิดจากตัวเอง เราจำเป็นต้องซ่อมแซม เยียวยา ประนีประนอม และฟื้นฟูความสัมพันธ์ในทุกด้านของชีวิตเรา
แต่การปรองดองไม่สามารถใช้เป็นคำที่ว่างเปล่าได้ จะต้องเกี่ยวข้องกับกิจกรรมที่ตั้งใจและมีความหมายที่ออกแบบและดำเนินการเพื่อให้แน่ใจว่าความแตกต่างจะลดลงและป้องกันการโพลาไรเซชัน เมื่อนั้นส่วนประกอบทั้งหมดของสังคมจะเกื้อกูลและเสริมกำลังกัน
Credit : เว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
